Henny van den Heiligenberg (Provides), een jongleur in balans
Bestuurders over vitaliteit
Hoe doe je dat: duurzaam inzetbaar zijn en vitaal blijven? In de reeks ‘bestuurders over vitaliteit’ de persoonlijke visie (en voorbeelden) op deze thema’s van Henny van den Heiligenberg, bestuurder bij Provides en de Corporatie Academie. De reeks heeft als doel kennisdeling, inspiratie en pragmatische vormgeving op belangrijke HR-thema’s.
Woningbouwcoöperaties hebben de afgelopen jaren onder vuur gelegen. Henny van den Heiligenberg, directeur-bestuurder van Provides in IJsselstein, en zijn organisatie, hebben daar ook last van gehad. Toch doet dat niets af aan de enthousiaste uitvoering van hun werk. Henny heeft, even betrokken als altijd, veel geïnvesteerd in scholing.
25 vragen voor een succesvol sollicitatiegesprek
De voorbereiding op het sollicitatiegesprek is het halve werk. Helemaal als je weet welke vragen er op je afgevuurd worden tijdens het gesprek.
Voor de organisatie en voor zichzelf. Hoe doet hij dat? Hoe slaagt hij er in om vitaal te blijven? Een persoonlijk verhaal over maatschappelijk ondernemen en het plezier van blijven leren.
Wat is jouw achtergrond?
Ik was op de middelbare school een bèta-kind waardoor ik al snel het advies kreeg om een administratieve opleiding te volgen. Dat werd de MEAO, in mijn diensttijd aangevuld met MBA en SPD. Ik had al snel een eerste baantje als accountant, waardoor ik door heel Nederland reisde.
Als jonge vader had ik het hartstikke druk waardoor ik niet aan verder studeren toekwam. Ik heb wel de uitdagingen gepakt die op mijn pad kwamen en zo ontwikkelde ik me. Zo kwam ik bij de nationale Woningraad terecht. Met mijn administratieve achtergrond én omdat ik een goed verhaal kon vertellen, kreeg ik de kans om door te groeien in de brancheorganisatie. Eerst als financieel manager, daarna als bestuurder.
Wat is de onderliggende drive in jouw ontwikkeling?
Mijn vader was bouwkundige en ook uitvoerder van grote projecten. Als kind ging ik met hem mee. Hij was trots op wat hij maakte, daar heb ik veel van opgestoken. Ik heb wel een financiële achtergrond, maar techniek is daardoor voor mij niet vreemd.
Ik heb me altijd ondernemer gevoeld, ook in de tijd dat een coöperatie helemaal gereguleerd was door de overheid. Rond ‘96 veranderde dat en kon ik me als bestuurder geweldig ontwikkelen.
Je gaat zichtbaar glimmen als je ondernemerschap ter sprake komt.
Ja, ik beschouw Provides als een onderneming. Maar ik ga helemaal glimmen als er nog een bijvoeglijk naamwoord voor komt: maatschappelijk. Daar doe ik het voor. Het mooiste is als de maatschappij zegt: ze voegen iets toe.
Een mooi voorbeeld daarvan is de totstandkoming van een nieuw hospice in IJsselstein. Net nadat mijn vader na een lange periode van verdriet overleed, werd ons de vraag gesteld of wij, in het kader van wat nu NL-Doet heet, een paar kamers in het bestaande hospice wilden opknappen.
Toen ik er ging kijken bleek dat dat lang niet voldoende was. Het was er oud, de mensen hadden er amper een waardige plek om te verblijven en de vrijwilligers sliepen letterlijk op de gang of in de bezemkast. Na enkele gesprekken hebben we onze schouders er onder gezet. Ik heb een oproep gedaan naar de lokale ondernemers in IJsselstein. Ik heb ze mijn ambitie verteld, en ik heb gezegd: ik wil geen geld, maar doe je ding.
Probeer tegen een kostprijsdekkend initiatief mij te helpen bij het realiseren van een nieuw hospice. Dat is gelukt. Tot op de dag van vandaag hoor ik dat mensen daar positief over zijn. Dat is ondernemen vanuit betrokkenheid. Dan kom ik tot mijn recht.
Een andere drive is dat ik blijf leren. Leren is belangrijk. Mijn twee zonen hebben de kans gehad, en de mogelijkheid gegrepen om te studeren en ik zie de waarde ervan in hun – internationale – loopbanen. Daar kan ik hen om benijden, dat had ik zelf ook wel gewild. Door hen zag ik dat studeren eigenlijk wel erg leuk is.
Ik ben blijven leren door mijn werk. Ik werd gevraagd om ook andere functies in te vullen. Als commissaris bij de Rabobank bijvoorbeeld; een andere sector, een hele andere cultuur, andere vraagstukken. Ik weet heel veel van de volkshuisvestelijke sector, maar bij de bank bleek dat ik nog veel kon leren.
Dat heb ik ook heel open verteld: “Ik heb mijn eigen ervaring en die breng ik in, maar ik kom ook wat halen!”
Is dat alleen qua kennis, of werd ook je houding anders?
Mijn houding werd ook anders. Natuurlijk ook door levenservaring. Ik was in mijn beginjaren als bestuurder echt aan het sturen. Vanuit dominantie en controle om dingen voor elkaar te krijgen. Nu stuur ik meer als coach; ik neem de mensen mee in wat ik doe.
Toen ik toetrad tot de Raad van Commissarissen van Univé, vroegen ze me of ik aandacht wilde besteden aan het risicomanagement. We hadden net de periode achter de rug van de Vestia’s en de Rochdales. En de politiek die iets vindt van onze sector.
Je ziet dat risicomanagement een competentie is waar onze sector iets aan heeft. Bij Univé ben ik er mee aan de gang gegaan, maar dat wilde ik ook voor woningbouwcoöperaties. Wat ik daar geleerd heb, wil ik hier toepassen. Dat was de aanleiding om de masteropleiding Risicomanagement aan de TU in Twente te gaan volgen. Ik zit nu in het tweede jaar. De grootste groep studenten bestaat natuurlijk uit jonge mensen en dat is een geweldige ervaring. Er is respect; we leren van elkaar.
Duurzame inzetbaarheid betekent voor mij ook, dat ik altijd verder kijk. Coöperaties krijgen nu te maken met regelgeving die bepaalt dat we nog maar een klein beetje aan de zorgkant mogen doen. Dus wat we in het verleden hebben gedaan, kunnen we in de toekomst niet meer doen. Dat vind ik jammer.
Ik zoek af en toe wel het randje op van wat mogelijk is, dus hebben we, net voordat de regelgeving van kracht werd, nog een project ingericht waar jonge en oudere gehandicapten met elkaar zelfstandig wonen. Daar was in IJsselstein enorme behoefte aan.
Wat de toekomst brengt weet niemand, maar ik weet dat ik als bestuurder, of als me dat niet meer past, als adviseur altijd zal blijven ondernemen.
Hoe blijf je in balans?
Ik ben een jongleur, dus ik ben me heel bewust dat ik tegelijkertijd een aantal ballen in de lucht hou. Het kan niet anders dan dat er wel eens een bal valt. Zeker in deze periode merk ik dat de balans tussen privé en werk fragiel is. Met mijn partner heb ik het er regelmatig over dat ik achteraf bekeken toch wel een hele zware studie ben gestart.
Ik hou mijn eigen doelstelling voor ogen en zal daarom bepaalde delen van de studie niet doen. Ik ga niet voor een 10, en ook niet voor cum laude, maar haal er uit wat voor mij – en voor Provides – zinvol is.
Wat me helpt, is dat ik heel goed kan schakelen. Van dossier tot dossier. Dat is iets anders dan stapelen wat ik veel om mij heen zie. Dan loop je het risico dat het ook hier (wijst naar zijn hoofd) gaat stapelen. Ik zeg dan: probeer die dingen nou eens naast elkaar te leggen. Zie dat elk vraagstuk zijn eigen uniekheid heeft en probeer een onderscheid te maken. Probeer het maar: dat werkt.
We hebben in de sector te maken met de Woningwet 2015. Een ingewikkelde wet met veel consequenties. Voor de corporaties, maar ook voor de gemeenten en de huurders(verenigingen). Het is veel, maar daar loop ik niet voor weg. Door open en transparant te zijn over de wijze waarop je al die veranderingen doorvoert. Wij nemen alle partijen in het hele proces mee, betrekken ze er bij, dan komt dat begrip er vanzelf. Stap voor stap.
Heb je tips voor mensen ?
- Blijf leren. Leren blijft niet beperkt tot je opleiding, daardoor blijf je uitdagingen zien en blijf je nuttig voor de organisatie waar je je voor inzet.
- Neem soms bewust een radicale beslissing om in een andere sector/bedrijfstak te gaan werken. Dat is goed voor je eigen ontwikkeling.
- Werk stap voor stap, ga niet stapelen.
25 vragen voor een succesvol sollicitatiegesprek
De voorbereiding op het sollicitatiegesprek is het halve werk. Helemaal als je weet welke vragen er op je afgevuurd worden tijdens het gesprek.
